Afrikaanse leven
Door: Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
09 Oktober 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ohhh ik heb het hier zo naar m’n zin, niet om iedereen jaloers te maken, maar het wordt hier dus zomer! Het weer wordt steeds beter, steeds meer zon en steeds meer warmte!
Even terug de tijd in, want ik doe hier zoveel gave dingen.
Ik heb ondertussen het teamuitje met Truth gehad, dat was zo’n leuke dag! We gingen paintballen met z’n allen en daarna braaien, echt Zuid-Afrikaans. Het vlees ging de braai op en we zaten aan een lange tafel met z'n allen en aten salades, brood en dronken bier tijdens het kletsen over van alles en nog wat.
Ik vond het bijzonder om te horen hoe mensen hier leven en hoe gelukkig ze zijn met in principe niks. Ik leerde m’n collega’s die dag echt goed kennen. Ze verbaasden zich erover dat ik hier in m’n eentje als 19jarige ben. Maar als ik me hier ooit alleen voelde dan moest ik bij hun aankloppen want zo zei een van de jongens van Truth: hier zijn wij je familie. Ik voel me hier zo welkom. Van de vriendelijkheid hier in Kaapstad, kunnen we in Nederland nog wel wat leren denk ik.
Verder zijn we met z’n 9en naar de rugby wedstrijd geweest. We hadden de dag ervoor gauw rugby shirts gescoord en waren volledig in stijl naar de wedstrijd gegaan. Zo’n fijne sfeer hangt daar en het werd nog mooier want Zuid-Afrika won!
Dat alles kan in Zuid-Afrika werd wel weer bevestigd de avond dat we met z’n 10en uiteten gingen bij Blue Marlin. Een sushi en Chinees restaurant wat er eigenlijk niet uitziet, als je langsloopt zou je denken uh misschien maar beter niet hier eten. Toch gingen we voor de tweede keer weer onbeperkt sushi en chinees eten voor 9 euro. Geen vaste rondes, geen beperking met hoeveel je mocht bestellen, gewoon alles en zoveel, wanneer je maar wil. Iedereen zat zich echt misselijk te eten want toen we het geld bij elkaar hadden gelegd voor de rekening kwamen er nog 5 tempura garnalen voor Martijn. Iedereen zat zo vies vol dat hij ze maar in een servetje in z’n tas had gedaan om op straat weg te geven. Oke iedereen was klaar om te gaan: kwam er nog eten voor Joris. Iedereen zat echt van neeee dit kan niet maargoed toch maar opgegeten en naar de skybar. We zaten in een taxi waarvan ik nu achteraf denk gelukkig hebben we het overleefd. De taxichauffeur vond het maar al te mooi dat we ons met z’n allen in zijn taxi propten. Hij droeg een badstoffen hoedje en reed als een gek. Ik zat voorin en m’n stoel zat los, de man zei dat het rijden eng leek omdat ik voorin zat. Ik dacht jaaa jaaa, toen iedereen achterin ook aan het gillen was wist ik wel genoeg.
Afgelopen weekend zijn we met z’n allen naar Constantia gegaan voor een wijnproeverij. Wauw dat was zo leuk! We hadden heerlijke wijnen geproefd voor 50 rand, dat is 3,50. We bestelden heerlijke kaas en vleesplankjes, de zon scheen en we zaten middenin de wijngaarden, het was alweer het goede leven. Toen we na een paar uur wel klaar waren met de wijnproeverij moesten we weer terug naar de stad. We belden onze taxicentrale maar die zei dat het nog 1,5 uur zou duren, dat vonden we te lang dus we gingen andere taxi’s bellen. Helaas duurden ze allemaal zo lang en we zaten maar te wachten en te wachten. Terwijl wij aan het wachten waren, kwam er een vrouw met haar man wijnproeven bij dezelfde wijnproeverij als waar wij aan het wachten waren. Ze zei ons vriendelijk gedag en ging wijn proeven. Toen ze klaar was en weer terug was, zaten wij nog steeds te wachten. Ze vroeg ons waarom we er nog steeds zaten. We legden uit dat de taxi’s erg lang duurden en we andere opties aan het bedenken waren om thuis te komen. Ondertussen hadden we al wel twee taxi’s toegezegd dat we zo lang zouden wachten. Ze zei dat we met haar mee moesten lopen want zij zou wel regelen dat we met de rode hop on hop off bus mee mochten. Jody en ik met haar meelopen en jawel we mochten in de bus mee. De buschauffeur zou een taxi regelen, de assistente belde iemand en vroeg aan ons of 700 rand oké was. 700 rand is 49 euro, we weigerden dat te betalen want we waren er voor ongeveer 20 euro gekomen. Daar stonden we weer, te bedenken hoe we thuis zouden komen. De vrouw en de man die ons geholpen hadden om met de bus mee te gaan kwamen toevallig langs met hun grote auto. Ze vroeg ons of het opgelost was, we vertelden dat we 700 rand moesten betalen en dat we dat eigenlijk niet wilden. Ze was aan het twijfelen wat ze nu moest doen, ze vroeg waar we heen moesten. Ze woonde volgens dichtbij waar ze nu was, dus de stad was ver weg voor haar en haar man. Toch zei ze: ’Oke, geef ons wat benzinegeld dan brengen wij jullie naar de stad’. Dus wij hadden allemaal geld gegeven en ze deed de achterbak open. We gingen met z’n allen in de achterbak, in Afrikaanse stijl naar de stad toe. Het was weer een mooie Afrikaanse ervaring!
Komende zondag ga ik samen met Lotte, Stijn, Nick en Joris haaien duiken. Je gaat dan in een kooi de zee in, en dan gaan ze met een stuk vlees of iets, haaien lokken en dan kan je ze dus zien. Ik moet er niet te lang overdenken want dan durf ik niet meer, maar ik heb het gevoel van, nu is m’n kans ik moet het gewoon doen.
Verder voor komend weekend verder niet heel veel plannen, we gaan zoals elk weekend weer op stap en uiteten en verder zien we dit weekend wel. Het weer is moeilijk te peilen nu namelijk. Soms zegt de voorspelling 24 graden en zon en dat kan zo omslaan naar 15 graden en regen. Even afwachten dus.
Over ongeveer 1,5 week zijn papa, mama en Gau hier. Ik kan ze dan eindelijk laten zien hoe m’n leven hier is en hoe geweldig Kaapstad is!
Dit was weer even een update, veel liefs van mij vanaf hier.
Even terug de tijd in, want ik doe hier zoveel gave dingen.
Ik heb ondertussen het teamuitje met Truth gehad, dat was zo’n leuke dag! We gingen paintballen met z’n allen en daarna braaien, echt Zuid-Afrikaans. Het vlees ging de braai op en we zaten aan een lange tafel met z'n allen en aten salades, brood en dronken bier tijdens het kletsen over van alles en nog wat.
Ik vond het bijzonder om te horen hoe mensen hier leven en hoe gelukkig ze zijn met in principe niks. Ik leerde m’n collega’s die dag echt goed kennen. Ze verbaasden zich erover dat ik hier in m’n eentje als 19jarige ben. Maar als ik me hier ooit alleen voelde dan moest ik bij hun aankloppen want zo zei een van de jongens van Truth: hier zijn wij je familie. Ik voel me hier zo welkom. Van de vriendelijkheid hier in Kaapstad, kunnen we in Nederland nog wel wat leren denk ik.
Verder zijn we met z’n 9en naar de rugby wedstrijd geweest. We hadden de dag ervoor gauw rugby shirts gescoord en waren volledig in stijl naar de wedstrijd gegaan. Zo’n fijne sfeer hangt daar en het werd nog mooier want Zuid-Afrika won!
Dat alles kan in Zuid-Afrika werd wel weer bevestigd de avond dat we met z’n 10en uiteten gingen bij Blue Marlin. Een sushi en Chinees restaurant wat er eigenlijk niet uitziet, als je langsloopt zou je denken uh misschien maar beter niet hier eten. Toch gingen we voor de tweede keer weer onbeperkt sushi en chinees eten voor 9 euro. Geen vaste rondes, geen beperking met hoeveel je mocht bestellen, gewoon alles en zoveel, wanneer je maar wil. Iedereen zat zich echt misselijk te eten want toen we het geld bij elkaar hadden gelegd voor de rekening kwamen er nog 5 tempura garnalen voor Martijn. Iedereen zat zo vies vol dat hij ze maar in een servetje in z’n tas had gedaan om op straat weg te geven. Oke iedereen was klaar om te gaan: kwam er nog eten voor Joris. Iedereen zat echt van neeee dit kan niet maargoed toch maar opgegeten en naar de skybar. We zaten in een taxi waarvan ik nu achteraf denk gelukkig hebben we het overleefd. De taxichauffeur vond het maar al te mooi dat we ons met z’n allen in zijn taxi propten. Hij droeg een badstoffen hoedje en reed als een gek. Ik zat voorin en m’n stoel zat los, de man zei dat het rijden eng leek omdat ik voorin zat. Ik dacht jaaa jaaa, toen iedereen achterin ook aan het gillen was wist ik wel genoeg.
Afgelopen weekend zijn we met z’n allen naar Constantia gegaan voor een wijnproeverij. Wauw dat was zo leuk! We hadden heerlijke wijnen geproefd voor 50 rand, dat is 3,50. We bestelden heerlijke kaas en vleesplankjes, de zon scheen en we zaten middenin de wijngaarden, het was alweer het goede leven. Toen we na een paar uur wel klaar waren met de wijnproeverij moesten we weer terug naar de stad. We belden onze taxicentrale maar die zei dat het nog 1,5 uur zou duren, dat vonden we te lang dus we gingen andere taxi’s bellen. Helaas duurden ze allemaal zo lang en we zaten maar te wachten en te wachten. Terwijl wij aan het wachten waren, kwam er een vrouw met haar man wijnproeven bij dezelfde wijnproeverij als waar wij aan het wachten waren. Ze zei ons vriendelijk gedag en ging wijn proeven. Toen ze klaar was en weer terug was, zaten wij nog steeds te wachten. Ze vroeg ons waarom we er nog steeds zaten. We legden uit dat de taxi’s erg lang duurden en we andere opties aan het bedenken waren om thuis te komen. Ondertussen hadden we al wel twee taxi’s toegezegd dat we zo lang zouden wachten. Ze zei dat we met haar mee moesten lopen want zij zou wel regelen dat we met de rode hop on hop off bus mee mochten. Jody en ik met haar meelopen en jawel we mochten in de bus mee. De buschauffeur zou een taxi regelen, de assistente belde iemand en vroeg aan ons of 700 rand oké was. 700 rand is 49 euro, we weigerden dat te betalen want we waren er voor ongeveer 20 euro gekomen. Daar stonden we weer, te bedenken hoe we thuis zouden komen. De vrouw en de man die ons geholpen hadden om met de bus mee te gaan kwamen toevallig langs met hun grote auto. Ze vroeg ons of het opgelost was, we vertelden dat we 700 rand moesten betalen en dat we dat eigenlijk niet wilden. Ze was aan het twijfelen wat ze nu moest doen, ze vroeg waar we heen moesten. Ze woonde volgens dichtbij waar ze nu was, dus de stad was ver weg voor haar en haar man. Toch zei ze: ’Oke, geef ons wat benzinegeld dan brengen wij jullie naar de stad’. Dus wij hadden allemaal geld gegeven en ze deed de achterbak open. We gingen met z’n allen in de achterbak, in Afrikaanse stijl naar de stad toe. Het was weer een mooie Afrikaanse ervaring!
Komende zondag ga ik samen met Lotte, Stijn, Nick en Joris haaien duiken. Je gaat dan in een kooi de zee in, en dan gaan ze met een stuk vlees of iets, haaien lokken en dan kan je ze dus zien. Ik moet er niet te lang overdenken want dan durf ik niet meer, maar ik heb het gevoel van, nu is m’n kans ik moet het gewoon doen.
Verder voor komend weekend verder niet heel veel plannen, we gaan zoals elk weekend weer op stap en uiteten en verder zien we dit weekend wel. Het weer is moeilijk te peilen nu namelijk. Soms zegt de voorspelling 24 graden en zon en dat kan zo omslaan naar 15 graden en regen. Even afwachten dus.
Over ongeveer 1,5 week zijn papa, mama en Gau hier. Ik kan ze dan eindelijk laten zien hoe m’n leven hier is en hoe geweldig Kaapstad is!
Dit was weer even een update, veel liefs van mij vanaf hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
